Ο προπάππους μου λεγόταν Δημήτριος Μούσιος και ήταν κάτοικος της Γαλατινής Κοζάνης. Επιστρατεύτηκε το 1940 ,όπως πολλοί συγχωριανοί του και συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία του Αγ. Δημητρίου της Κοζάνης. Όλοι αποχαιρέτησαν τις οικογένειες τους και με την υπόσχεση της νίκης έφευγαν για το μέτωπο. Ο καθένας έπαιρνε τον απαραίτητο εξοπλισμό και ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για την πατρίδα. Ο προπάππους μου κουβαλούσε πολεμοφόδια με τα ζώα. Δεκατρείς ώρες δρόμος με τα πόδια μέσα στις λάσπες , στα χιόνια πάνω στα βουνά. «ο θεός μας έδινε δύναμη και κουράγιο», έλεγε. Πολλοί βέβαια πέθαιναν  πάνω στα βουνά και στις χαράδρες, από κρυοπαγήματα. Άλλοι  γλίτωναν, άλλοι ήταν αναγκασμένοι να τους κόβουν τα πόδια. Η πείνα και η δίψα ήταν πολύ μεγάλη και οι Αλβανοί κάτοικοι τόσο σκληροί που ούτε νερό δεν τους άφηναν να πιούν. Και όμως έτρωγαν χιόνι. Όσοι έμειναν πίσω στο χωριό είχαν να αντιμετωπίσουν και αυτοί έναν μεγάλο εχθρό! Την πείνα ! Ο καθένας πουλούσε τα υπάρχοντά του για ένα κομμάτι ψωμί ή λίγο σιτάρι. Κάποιες μάνες που είχαν μικρά μωρά δεν θήλαζαν μόνο τα δικά τους αλλά και άλλα ξένα λίγο μεγαλύτερα για να μην πεθάνουν. Όλα αυτά ο προπάππους μου τα διηγιόταν και τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα.

                                                                                         Τ. Τόνια

ΣΤ΄τάξη