Ο κρόκος, το χρυσάφι της ελληνικής γης όπως αποκαλείται, συγκαταλέγεται στα πιο προσφιλή και πολύτιμα μπαχαρικά των αρχαίων πολιτισμών, για το άρωμα, το χρώμα,τις φαρμακευτικές και αφροδισιακές του ιδιότητες.Η Κλεοπάτρα το χρησιμοποιούσε στα καλλυντικά τις, οι αρχαίοι Φοίνικες στις προσφορές τους στη θεά Αστάρτη, ο Όμηρος το αναφέρει στα κείμενα του ενώ το συναντάμε ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη.Οι κάτοικοι της περιοχής φυτεύουν τον κρόκο κάθε καλοκαίρι και όταν φτάσει το φθινόπωρο αφαιρούν με το χέρι τα πολύτιμα στίγματα του πανέμορφου λουλουδιού και τα αποξηραίνουν προσεκτικά για να γίνουν τα βαθυκόκκινα λεπτό νήμα.Οι χρωστικές,μυρεφικές,αρωματικές και φαρμακευτικές ιδιότητές του κρόκου οφείλονται σε δύο βασικά (δρώντα) συστατικά του, την πικροκίνη και ιδιαίτερα στα άγλυκα μέρη αυτών δηλαδή στην σαφραναλή του πρώτου και στην κοκετίνη του δεύτερου. Άλλα συστατικά του κρόκου αποτελούν η λυκοπίνη,η ζεαξανθίνη,το καρωτίνιο Α-Β και Γ,η βιταμίνη Β2,οι υδατάνθρακες και το αιθέριο έλαιο. Τ.ΣΥΜΕΛΑ  ΣΤ΄ ΤΑΞΗ