Όταν, σύμφωνα με την παράδοση, το 1821 επαναστάτησαν οι Έλληνες της Χαλκιδικής, οι Τούρκοι γρήγορα κυριάρχησαν, και οι πρόκριτοι, φοβισμένοι για αντίποινα, έφυγαν στα βουνά. Ήρθε τότε το Πάσχα (1845), κι η μικρή πολιτεία, η Ιερισσός, φαινόταν έρημη χωρίς τους Ρωμιούς. Οι Τούρκοι τους αναζήτησαν και τους μήνυσαν να κατέβουν από τα βουνά και δεν θα τους πείραζαν. Την Τρίτη λοιπόν του Πάσχα φάνηκαν όλοι. Όταν έφτασαν στα πρώτα αλώνια, οι Τούρκοι κράτησαν την υπόσχεσή τους, και δεν τους πείραξαν, τους έβαλαν όμως να περάσουν κάτω από αψίδα που σχημάτιζαν δυο στρατιώτες με τα σπαθιά τους, για να τους δείξουν πώς υποτάσσονται. Περνούσαν οι Έλληνες… ώσπου σε μια στιγμή ένα παλικάρι ντράπηκε για την ταπείνωση… μπροστά μάλιστα στα μάτια της καλής του, άρπαξε τα σπαθιά και τα πέταξε. Φυσικά,  τον έσφαξαν οι Τούρκοι επί τόπου.

Από τότε λοιπόν στην Ιερισσό, κάθε Τρίτη του Πάσχα, στις 11 το πρωί, και ποτέ άλλοτε, βγαίνουνε στου «Μαύρου Νιου τ” αλώνι» οι κάτοικοι της Ιερισσού, με επικεφαλείς τους ιερείς , ψάλλοντας και ενώ συνεχώς κρούεται ξύλινο σήμαντρο , και χορεύουν τον «καγκελευτό» χορό για μνημόσυνο. Έτσι μάλιστα με τον ίδιον τρόπο, σηκώνοντας τα χέρια σαν αψίδα ψηλά, ώστε να περνούν οι άλλοι από κάτω. . Ο χορός  αναπαριστά την σφαγή. Είναι αργόσυρτος, πάνω στα συρτά και διστακτικά βήματα των καταδικασμένων σε θάνατο. Το τραγούδι είναι γεμάτο υπονοούμενα για την πολυπόθητη λευτεριά. Απ” αυτή την υποτυπώδη αψίδα περνούν όλοι οι χορευτές δύο φορές, ενώ τα βήματα του χορού συνεχίζονται καθώς και το τραγούδι, που κάθε στροφή του τραγουδιέται εναλλάξ μια από τους άντρες και μια από τις γυναίκες.

ΠΗΓΗ:Wikipedia, 520 greeks

Β.Γιώργος
ΣΤ” τάξη