Κάποιες φορές δεν χρειάζονται πολλά “υλικά” για να κάνεις κάτι ωραίο. Αρκεί λίγη καλή διάθεση, στοιχειώδης οργάνωση, μερικά δίκοχα, κάποια ρούχα αλλοτινής εποχής και … μια δόση έμπνευσης. Αν τώρα όλα αυτά τα συνδέσεις με την αθωότητα, τη ζωντάνια, τη χάρη και τον ενθουσιασμό των παιδιών-μαθητών, τότε δεν μπορεί παρά να έχεις ένα αποτέλεσμα που θα σου προκαλέσει ευγενή συναισθήματα. Κάπως έτσι, και χάρη στον εορτασμό της επετείου του 1940, ξεπρόβαλλαν και πάλι στο μικρό μπαλκονάκι του σχολειού μας, εικόνες και ακούσματα, που μας ταξίδεψαν στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, ζωντανεύοντας την αστείρευτη αγάπη της ελληνίδας μάνας για τον στρατιώτη γιο της που με τη φιλοπατρία του, την πίστη του και την τόλμη της νιότης υπερασπίστηκε γενναία τη γη των προγόνων του, προβάλλοντας στον εχθρό, μαζί με το ηχηρό ΟΧΙ και τα άγουρα στήθη του.
Πόσο όμορφες στ’ αλήθεια στιγμές, μας προσφέρθηκαν έτσι απλόχερα, σ’ αυτό το ταπεινό μπαλκονάκι! Τυχεροί, όποιοι από εμάς τις γεύτηκαν μα ακόμη πιο τυχεροί οι μαθητές και οι μαθήτριες που μας τις χάρισαν.
